Het lot van vernieuwers is zwaar, en dat van uitdagers is hobbelig.
Toen "Wijnkeizer" Robert Parker aan de macht was, was de gangbare stijl in de wijnwereld het produceren van wijnen op zware eikenhouten vaten, met een volle smaak, een fruitiger aroma en een hoger alcoholpercentage, iets waar Parker van hield. Omdat dit soort wijn voldoet aan de heersende waarden van de wijnindustrie, is het bijzonder gemakkelijk om er prijzen mee te winnen bij diverse wijnprijzen. Parker vertegenwoordigt de trend in de wijnindustrie en staat voor een rijke en ongedwongen wijnstijl.
Dit soort wijn is misschien wel Parkers favoriete stijl, dus dat tijdperk wordt "Parkers tijdperk" genoemd. Parker was in die tijd een ware wijnkeizer. Hij had recht op leven en dood over wijn. Zolang hij zijn mond maar opendeed, kon hij de reputatie van een wijnhuis direct naar een hoger niveau tillen. De stijl die hij mooi vond, was de stijl waar wijnhuizen om streden.
Maar er zijn altijd mensen die zich willen verzetten, die niet tot de mainstream behoren en vasthouden aan de traditie die hun voorouders hebben nagelaten en niet met de trend meegaan, ook al kan de wijn die ze produceren niet voor een hoge prijs worden verkocht; dit zijn degenen die "uit de grond van hun hart goede wijn willen maken". Chateau-eigenaren zijn vernieuwers en uitdagers van de huidige wijnprijzen.
Sommigen van hen zijn wijngaardeigenaren die alleen de traditie volgen: ik zal doen wat mijn grootvader deed. Bourgogne heeft bijvoorbeeld altijd elegante en complexe wijnen voortgebracht. Typische Romanée-Conti staat voor elegante en delicate wijnen, vintage stijl.
Sommigen van hen zijn wijngaardeigenaren die gedurfd en innovatief zijn en zich niet aan de oude dogma's houden: bijvoorbeeld bij het maken van wijn staan ze erop geen commerciële gist te gebruiken, maar alleen traditionele gist, wat typisch is voor enkele van de bekendste wijngaarden in Rioja, Spanje. Ook al zal deze wijn een "onaangename" smaak hebben, de complexiteit en kwaliteit zullen naar een hoger niveau stijgen.
Ze hebben ook tegenstanders van de huidige regels, zoals de Australische wijnkoning en de brouwer van Penfolds Grange, Max Schubert. Nadat hij terugkeerde naar Australië na wijnmaaktechnieken te hebben geleerd in Bordeaux, was hij er vast van overtuigd dat Australische Syrah ook geavanceerde rijpingsaroma's kon ontwikkelen en buitengewone kwaliteiten kon vertonen na rijping.
Toen hij voor het eerst Grange brouwde, kreeg hij nog meer minachtende spot te verduren, en zelfs de wijnmakerij beval hem te stoppen met het brouwen van Grange. Maar Schubert geloofde in de kracht van de tijd. Hij volgde niet de beslissing van de wijnmakerij, maar produceerde, brouwde en rijpte in het geheim zelf; en liet de rest vervolgens over aan de tijd. In de jaren 60, en uiteindelijk in de jaren 60, bewees Grange het sterke rijpingspotentieel van Australische wijnen, en Australië had ook zijn eigen wijnkoning.
Grange vertegenwoordigt een anti-traditionele, rebelse, niet-dogmatische wijnstijl.
Mensen juichen vernieuwers toe, maar weinigen betalen ervoor.
Innovatie in wijn is complexer. Is de methode voor het plukken van druiven bijvoorbeeld handmatig of machinaal? Wordt druivensap bijvoorbeeld met steeltjes geperst of zacht geperst? Een ander voorbeeld is het gebruik van gist. De meeste mensen geven toe dat inheemse gist (er wordt geen andere gist toegevoegd bij het maken van wijn, en de gist die de druif zelf draagt, mag fermenteren) complexere en veranderlijke aroma's kan fermenteren, maar wijnhuizen hebben te maken met marktdruk. Ze moesten commerciële gisten overwegen die een consistente wijnhuisstijl zouden behouden.
De meeste mensen denken alleen aan de voordelen van het handmatig plukken, maar willen er niet voor betalen.
Om nog even verder te gaan: we bevinden ons nu in het post-Parker-tijdperk (gerekend vanaf Parkers pensioen), en steeds meer wijnhuizen beginnen na te denken over hun eerdere wijnstrategieën. Moeten we uiteindelijk de volle en ongedwongen stijl van de "trend" in de markt brouwen, of moeten we een elegantere en delicatere wijnstijl brouwen, of een innovatievere en meer fantasierijke stijl?
De regio Oregon in de Verenigde Staten gaf het antwoord. Ze brouwden er pinot noir die net zo elegant en delicaat is als Bourgogne in Frankrijk; Hawke's Bay in Nieuw-Zeeland gaf het antwoord. Ze brouwden ook pinot noir in de ondergewaardeerde Nieuw-Zeelandse stijl, de Bordeaux-stijl van de eerste generatie.
Het "Classified Chateau" van Hawke's Bay. Ik schrijf later een speciaal artikel over Nieuw-Zeeland.
In het zuiden van de Europese Pyreneeën, in een plaatsje genaamd Rioja, is er ook een wijnhuis dat het antwoord gaf:
Spaanse wijnen wekken de indruk dat er heel veel eikenhouten vaten zijn gebruikt. Als 6 maanden niet genoeg is, is het 12 maanden, en als 12 maanden niet genoeg is, is het 18 maanden, omdat de lokale bevolking de verfijnde aroma's van de langere rijping waardeert.
Maar er is een wijnmakerij die nee wil zeggen. Ze hebben een wijn gebrouwen die je meteen begrijpt als je hem drinkt. Hij heeft frisse en barstende fruitaroma's, is geurig en rijker. Traditionele wijn.
Het is anders dan de eenvoudige, fruitige rode wijnen van de Nieuwe Wereld, maar vergelijkbaar met de pure, rijke en indrukwekkende stijl van Nieuw-Zeeland. Als ik het in twee woorden zou omschrijven, zou het "puur" zijn. Het aroma is zeer zuiver en de afdronk is ook zeer zuiver.
Dit is een Rioja Tempranillo vol rebellie en verrassing.
Het kostte de New Zealand Wine Association 20 jaar om eindelijk hun promotietaal te bepalen, die "Puur" is. Dit is een stijl, een wijnfilosofie en de houding van alle wijnhuizen in Nieuw-Zeeland. Ik denk dat dit een zeer "pure" Spaanse wijn is met een Nieuw-Zeelandse mentaliteit.
Geplaatst op: 24 mei 2023